لطيفي لات

ڪنھن وقت مينھن وسيو آھي ته رعد جي رڙ، وڄ جي کنوڻ، پلر جي پالوٽ، پٽن جي پاھ جھلڻ، گسن تي گاھ ٿيڻ، سنگھارن جي سرھي ٿيڻ ۽ ان ارزان ٿيڻ جا بيان نھايت مختصر پر مائيدار لفظن ۾ ڪيا اٿس، جي سر سارنگ ۾ ڏنل آھن. سندس ٻوليء ۾ جھڙو آھي ٻل، تھڙي نزاڪت. ڏسو ته برسات جو بيان ڪيئن ٿو ڪري؛

اڄ رسيلا رنگ بادل ڪڍيا برجن سين،
ساز سارنگيون سرندا، وڄائي برجنگ،
صراحيون سارنگ، پلٽيون رات پڌام تي.

جنھن وقت ھھڙيون سٽون پڙھجن ٿيون، تنھن وقت پنھنجي دل ڪري ائين پيو ڀائنجي، ڄڻ ته ھيئنر اسان جي اڳيان وڄن وسڻ جا ويس ڪيا آھن ۽ مينھن ٽھ ٽھ ڪيو ائين پيا ٽمن، جو ڄڻ ته آسمان ۾ محفل مچي ويئي آھي. ساز، سارنگيون ، سرندا پيا وڄن ۽ سارنگ جون صراحيون پيون اوتجن. اتي ئي پنھنجي سچي سائينء کي سنڀاليندي چيو اٿس ته؛

مينھان ۽ نيھان، ٻئي اکر ھيڪڙي،
جي وسڻ جا ويس ڪري ته ڪڪر ڪن ڪيھان،
بادل ٿي بيھان، جي آگم اچڻ جا ڪرين.

منصوبابندي: لطيفيات